اعتراف سختی نیست اگر بگوییم موفق‌ترین شاسی‌بلند بازار ایران، همین سانتافه است؛ خودرویی که از اواسط دهه ۸۰ شسمی تا به همین امروز، بازاری منحصر به فرد برای خود دست و پا کرده است. داستان سانتافه از سال ۲۰۰۰ آغاز شد؛ اما نسل اولش با اقبال چندانی روبه‌رو نشد. دومین فرزند خانواده سانتافه‌ها، روی پلت‌فرم سوناتا و در سال ۲۰۰۶ رونمایی و ناگهان تبدیل به یکی از پرفروش‌ترین‌های کره‌ای‌های بازار جهانی شد. سال ۲۰۰۷ نیز برای نخستین‌بار فروش سانتافه نسل دوم در ایران آغاز شد. این شاسی‌بلند کره‌ای در زمانی به کشورمان آمد که مشتریان اطلاع درستی از کیفیت و استهلاک نسبتا بالای آن نداشتند ولی طراحی ظاهری متناسب، ابعاد بزرگ برای ۷ سرنشین، صندلی‌های راحت و امکانات خوب، نظر بسیاری از مشتریان را برای خریدنش مجاب کرد. اما اصل ماجرا هنوز پابرجاست؛ سانتافه CM از همان پیشرانه قدرتمند توسان JM بهره می‌برد که قبلا هم روی نسل‌های سابق اپتیما و آزرا، امتحانش را پس داده بود. البته واردکننده‌اش شاید به این نکته دقت نداشت که سانتافه حدود نیم‌تُن از برادرش سنگین‌تر است و قاعدتا آن چالاکی مثال‌زدنی توسان JM را در خیابان‌ها ندارد. این نسل از سانتافه، اولین شاسی بلند هیوندای بود که با سیستم کنترل پایداری عرضه می‌شد. سانتافه های وارداتی تا مدل ۲۰۰۹ همگی به پیشرانه ۲.۷ لیتری مجهز بودند. به لحاظ آپشن نیز، تفاوت نسخه‌های فول با نیمه فول وارداتی را میتوان در این ویژگی‌ها خلاصه کرد: تعداد ایربگ (که نسخه های فولش ۶تایی هستند)، صندلی برقی جلو، گرمکن صندلی جلو، مالتی مدیا با مانیتور بزرگ و دوربین عقب (که نسخه‌های استاندارد شرکتی آنرا نداشتند)، تهویه دوگانه اتومات (معروف به کولر دوال)، تهویه مجزا در ردیف دوم (معروف به کولر عقب)، آینه تاشو برقی با راهنما، کروز کنترل، سانروف، کنترل پایداری (ESP) و هفت صندلی. همچنین «سردکن صندلی جلو» تنها آپشن کمیابی است که در تعداد بسیار کمی از سانتافه های وارداتی این سال (۲۰۰۷ تا ۲۰۰۹) به چشم می‌خورد.